Όνειρο...

Ξύπνησα από το φως του ανοιχτού γκρίζου ουρανού που έμπαινε στο δωμάτιο από το παράθυρο. Το ξυπνητήρι δεν το είχα ακούσει. Για μια στιγμή αγχώθηκα - τι ώρα έχει πάει; θα προλάβω να ετοιμαστώ; Μα καθώς σηκώθηκα πανικόβλητη, το μάτι μου έπεσε στο πορτοκαλί χρώμα της θάλασσας που φαίνεται στο βάθος από το μπαλκόνι μου. Έκατσα για λίγα λεπτά (;) - ή δευτερόλεπτα; - μαγεμένη από εκείνο το βαθύ πορτοκαλί χρώμα που έχει ο ήλιος όταν βγαίει από τη θάλασσα και δημιουργεί άλλα χίλια χρώματα γύρω του, όπου καθρεφτίζεται.


Είχα πολύ καιρο να δω την ανατολή... Πάντα λάτρευα την ανατολή - περισσότερο κι από τα ηλιοβασιλέμετα που αρέσουν στους περισσότερους. Την τελευταία ανατολή την είδα μαζί σου - άραγε που να 'σαι τώρα;


Στο ράδιο άρχισε να παίζει το Street spirit. Κοίτα ξα το ρολόι του τοίχου. Η ώρα ήταν ακόμα 7- το ξυπνητήρι δεν είχε χτυπήσει γιατί ήταν πολύ νωρίς. Ξάπλωσα πάλι στο κρεβάτι, με την εικόνα του πορτοκαλί ήλιου στο μυαλό μου και την αίσθηση της δικής σου αγκαλιάς στο δέρμα μου, κι έκλεισα τα μάτια. Προλάβαινα να κοιμηθώ ακόμα λίγο...