Παιδιά και γονείς...

Και μια που μας έχει πιάσει ποιητικός οίστρος στη blogoσφαιρα, θα παραθέσω κι εγώ ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα:

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για ζωή.
Για τη ζωή τους είσαι το μέσο και όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο που εσύ δε μπορείς να επισκεφθείς ούτε στα πιο τρελά όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθήσεις όμως να τα κάνεις όμοιά σου.
Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δε σταματά στο χθες.
Είσαι το τόξο από το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη.
Κάνε, τοξότη, η σαΐτα που στα χέρια σου κρατάς να σημαίνει χαρά.

------ Kahlil Gibran ------

Αφιερωμένο σε όλους τους γονείς - σημερινούς και μελλοντικούς...