Αλλά τα βράδυα

Και να, που φτάσαμε εδώ χωρίς αποσκευές, μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι

Κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα! δε μπόρεσες ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος...

Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη
Τι όμορφα! τι όμορφα που μυρίζει η γη

Βέβαια, αγάπησα τα ιδανικά της ανθρωπότητας, αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο
Σκληρός, άκαρδος κόσμος, που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα πάνω απ' το δέντρο που βρέχει

[...]

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα, για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία, για να μένουν νεκροί για πάντα
αλλά καθώς βραδιάζει, ένα φλάουτο κάπου, ή ένα άστρο, συνηγορεί για όλη την ανθρωπότητα

[...]

Καθώς μένω στο δωμάτιό μου, μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα κι έτσι είμαστε δυο
Κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω, ήταν για να δώσω έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

[...]

Κάποτε θ' αποδίδουμε δικαιοσύνη μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που, καθώς βρέχει, παίρνει το μέρος των φτωχών

[...]

Δώσ' μου το χέρι σου, δώσ' μου το χέρι σου.

Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης
Αφήγηση: Γιώργος Μιχαλακόπουλος
Φωνή: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Get your own playlist at snapdrive.net!