...Για την ακρίβεια, με κυνηγάνε οι δαίμονες των υπολογιστών, εδώ και τρεις βδομάδες:
-- Πρώτα, ένας trojan έρχεται και εγκαθίσταται στο pc που έχω στο σπιτι μου
-- αφού, κανένα anti-virus δε μπορεί να τον αντιμετωπισει, αποφασίζω να κάνω format (για να δει ποιος είναι το αφεντικό!)
-- Το cd που έχω τα windows XP όμως (το οποίο, σημειωτέον, έχω χρεισημοποιήσει πολλές φορές για να κάνω format) αποφάσισε ότι του λείπουν κάποια αρχεία, και το format δεν ολοκληρώνεται.
-- Αναβάλλω το format για μία βδομάδα (μέχρι να βρω καινούργιο cd) και αποφασίζω να μπαίνω στο νετ απο το laptop που έχω στο γραφείο μου.
-- Το laptop μου, όμως, έχει άλλη άποψη: αρνείται να κάνει σύνδεση με το ίντερνετ.
-- Παίρνω τηλέφωνο τη γραμμή εξυπηρέτησης πελατών της OTENET και - ακολουθώντας τις οδηγίες τους - απεγκαθιστώ και ξανα-εγκαθιστώ το modem ίσα με 5 φορές (με τα απαραίτητα restart κάθε φορά, εννοείται). Μάταια όμως! Το modem μου, έχει αποφασίσει ότι δε θέλει να δουλέψει.
-- Ο ευγενικός κύριος της εξυπηρέτησης πελατών μου λέει να δοκιμάσω να εγκαταστήσω το modem σε ένα αλλο pc (λες και τα έχω με το τσουβάλι τα pc στο γραφείο μου!) για να σιγουρευτούμε ότι το πρόβλημα είναι στο modem και όχι στο pc, διαφορετικά ο τεχνικός που θα έρθει για να το τσεκάρει, αν δεν του βρει πρόβλημα, θα με χρεώσει μία 50άρα ευρωπουλάκια.
-- Τελικά, βρίσκω κάποιον γνωστό, ο οποίος μου παραχωρεί το laptop του για να κάνω την προαναφερθείσα διαδικασία. Το modem μου δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνδεθεί στο ίντερνετ! Στη συνέχεια, ξανακάνω την προσπάθεια στο δικό μου laptop και - θες από ζήλεια, τι να πω! - συνδέομαι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ με το νετ!
-- Εν τω μεταξύ, βέβαια, έχουν περάσει δύο μέρες που εγώ δε μπορώ να δουλέψω λόγω αυτής της ιστορίας.
-- Στη συνέχεια (και επειδή το pc στο σπίτι εξακολουθεί να είναι dead, κι εγώ cd για φορμάτ δεν έχω βρει ακόμα) αποφασίζω να πάρω το laptop στο σπίτι για το σαββατοκύριακο, να αναπληρώσω τις χαμένες ώρες ίντερνετ, βρε αδερφέ!
-- Το laptop όμως αρνείται να συνδεθεί με το modem του σπιτιού (τι να πώ, τόσο ιδιότροπο πια;). Οπότε, περνάει το τριήμερο χωρίς ίντερνετ.
-- Τρίτη πρωί, λέω: επιτέλους, θα πάω στο γραφείο, να τσεκάρω και το mail μου, που έχω να το δω τόσες μέρες.
-- Και εκεί που έχω μπει λίγη ωρίτσα, και είμαι ξένοιαστη και χαζεύω τα blog που τόσο καιρό έχω παραμελήσει, πέφτει η ασφάλεια!
-- Όχι, δεν έφταιγε κάποια διακοπή της ΔΕΗ - δε χρειάζομαι εγώ άλλους να μου προκαλλούν τέτοια προβλήματα, τα παθαίνω και μόνη μου! Απλά κάηκε ο μετασχηματιστής του laptop, έτσι στα καλά καθούμενα! Ξεφορτίζεται, λοιπόν, κι αυτό το καημένο και κλείνει...
-- Τρέχα, λοιπόν, το απόγευμα (γιατί το πρωί είχα δουλειά, που έπρεπε βέβαια να την κάνω χειρόγραφα) να βρεις μαγαζί που να έχει μετασχηματιστή που να κάνει για το δικό σου laptop!
-- Κάπου εκεί, μέσα στα σκοτάδια (γιατί είχαμε και τις διακοπές της ΔΕΗ, βέβαια) βρήκα έναν καλό άνθρωπο που μου είπε ότι θα μου το είχε έτοιμο σε 1 μέρα! (πάλι καλά!)
-- Κι έτσι, αυτή τη στιγμή, μπορώ και γράφω αυτό το post (όχι χωρίς απώλειες, βέβαια - αυτή τη φορά δε λειτουργεί το usb hub, αλλά αυτό είναι το λιγότερο...)
Ουφ! Τα 'πα και ξεθύμανα λίγο, γιατί μου έχουν σπάσει τα νεύρα τόσες μέρες!
Υ.Γ.: Ελπίζω να είναι αυτό το τέλος της εκνευριστικής μου ιστοριούλας, γιατί δε θ'αντέξω κι άλλα χτυπήματα!
Ρεβέκκα, 8 ετών: "Όταν κάποιος σε αγαπά, ο τρόπος που προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του".
Μαρία, 8 ετών: "Η μαμά μου με αγαπάει πιο πολύ απ' όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω για ύπνο".
